«Φυσικά το ταξίδι είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από το να βλέπεις αξιοθέατα. Είναι μια συνεχόμενη αλλαγή τόσο βαθιά και μόνιμη, στις αντιλήψεις σου για τη ζωή.» – Miriam Beard

Αυτό το απόφθεγμα χαρακτηρίζει τις μέρες όλων μας στο πρόγραμμα World Peace II και είναι μια καλή περίληψη όσων μάθαμε και κάναμε κατά την διάρκεια του προγράμματος.

Η αρχική συνάντηση όλων μας έγινε στο αεροδρόμιο της Αθήνας με ένα κλίμα πολύ ζεστό, γεμάτο διάθεση και ανοικτό μυαλό πορευόμενοι προς το άγνωστο γιατί δεν ξέραμε τι να περιμένουμε από το πρόγραμμα.

Φτάνοντας στην Ιταλία περάσαμε λίγες ώρες η ελληνική αποστολή περιπλανώμενοι στην Νάπολη ψάχνοντας τα τραίνα και τα ΜΜΜ που έπρεπε να πάρουμε για να φτάσουμε στην Guardia Sanframondi. Κατά την διάρκεια του ταξιδιού δημιουργήθηκε μια παρέα από 7 άγνωστα μεταξύ τους άτομα η οποία είχε μια σύνδεση(όσο κλισέ και αν ακούγεται).

Έτσι λοιπόν φτάσαμε στην Guardia γνωρίσαμε και τους συμμετέχοντες από τις άλλες χώρες και κάτσαμε σε μια καφετέρια του χωριού και το κλίμα ήταν υπέροχο. Αν και δεν γνωρίζαμε κανέναν πριν λίγα λεπτά, κατευθείαν γίναμε όλοι ένα και αρχίζαμε να μαθαίνουμε ο ένας για την κουλτούρα του άλλου. Με αυτό το κλίμα κύλησαν και οι υπόλοιπες μέρες του προγράμματος.

Στην αρχή ο καθένας παρουσίασε τον εαυτό του μπροστά σε όλους κάτι που έσπασε τον πάγο και βοήθησε πολύ στην αυτοκατανόηση και έτσι αρχίσαμε να διανύουμε τις μέρες πριν από έναν πόλεμο ο οποίος ερχόταν σύντομα.

Μετά από συζητήσεις περί ειρήνης που υπάρχει πριν από έναν πόλεμο και βάζοντας στο μυαλό μας ερωτήσεις όπως τι είναι η ειρήνη; Ποια είναι η αξία της ειρήνης και ποιοι παράγοντες τη απειλούν; έφτασε η στιγμή που έπρεπε να κατασκηνώσουμε σε ένα κάμπινγκ και να βιώσουμε τις συνθήκες που βίωναν στα παλιά χρόνια πριν από έναν πόλεμο και στην συνέχεια έπρεπε να περπατήσουμε χιλιόμετρα για να πάμε στο πεδίο της μάχης. Όλο αυτό μας έκανε να καταλάβουμε τις συνθήκες που επικρατούν σε έναν πόλεμο και να κατανοήσουμε πόσο σημαντική είναι η ειρήνη σε όλο τον κόσμο.

Μετά τον πόλεμο παρελάσαμε στην πόλη της Guardia για να γιορτάσουμε την ειρήνη με ένα πολύ γιορταστικό κλίμα και έτσι έκλεισε και η τελευταία μέρα του προγράμματος.

Πέρα από όλα αυτά όμως το πρόγραμμα αυτό μας έδωσε όλους κάτι πολύ πιο σημαντικό. Ζούσαμε σε ένα περιβάλλον που δεν γνωριζόμασταν πιο πριν, ιδανική δηλαδή συνθήκη για να απελευθερώσεις τον εαυτό σου. Ήμασταν σε μια κοινωνία που επικρατούσε συνεργασία, ανιδιοτέλεια και αγάπη. Και όπως έγραψε η Αλεξάνδρα : το μεγαλύτερο δώρο που μου έκανε αυτό το πρόγραμμα ήταν ότι μου ξεκαθάρισε τι θέλω να κάνω στη ζωή μου και αυτό είναι να βοηθώ τους ανθρώπους γύρω μου με κάθε δυνατό μέσο. Ελπίζω κάθε μέρα που περνά να βρίσκω και έναν αποτελεσματικότερο τρόπο να το κάνω αυτό.

Και όπως φαίνεται ήδη, οι σχέσεις που δημιουργήθηκαν εκεί είναι πολύ δυνατές γιατί ήδη έχει γίνει reunion με μερικά από τα άτομα κάτι που δείχνει την δύναμη που έχουν αυτά τα προγράμματα και το πόσο μπορεί να αλλάξουν τα άτομα.

«29/05/2019 Χθες το βράδυ παρακολούθησα το «Όνειρο στο κύμα» του Παπαδιαμάντη στη σχολή Θεάτρου του ΑΠΘ. Μπαίνοντας στην αίθουσα της παράστασης μας μοίρασαν φυλλάδια. Ανοίγοντας το φυλλάδιο βλέπει κανείς από τη μια τους συντελεστές και από την άλλη μία ερώτηση:»Τι είναι όνειρο για σένα;». Η ερώτηση ήταν απαντημένη 5-6 φορές ανώνυμα. Μια από της απαντήσεις έλεγε: <<Το όνειρο είναι μια κατάσταση ιδεατή που μας δίνει το κίνητρο να συνεχίζουμε. Είναι αυτό που είμαστε σίγουροι ότι δεν μπορούμε να φτάσουμε, μέχρι τη στιγμή που θα το κρατήσουμε. Είναι ο ανιδιοτελής έρωτας, η ομορφιά του να δίνεις χωρίς να περιμένεις ανταπόδοση>>. Για μένα λοιπόν το πρόγραμμα στην Ιταλία ήταν ένα όνειρο. Ένα όνειρο που ποτέ δεν ονειρεύτηκα κι είχα όμως την τύχη να ζήσω. »
Έλενα Δρένου

Guardia Sanframondi 3-12/05/2019   WPII
Αλεξάνδρα, Έλενα, Ελένη, Θωμάς, Στάθης, Στράτος, Χρύσα